Que la Meuse est belle !

Onlangs kreeg ik het verzoek van de redactie van « Meuse-Ardennes-Argonne » om mijn berichten ook op hun website te publiceren. Een verzoek waaraan ik maar al te graag voldoe aangezien ik dit stukje Frankrijk een heel warm hart toedraag. En met een achtergrond als webredacteur is dit een prachtige gelegenheid om ervaringen en nieuws met anderen te delen. Meerdere keren per jaar zullen er dan ook stukjes van mijn hand op de site van « Meuse-Ardennes-Argonne » verschijnen.

Sinds mijn bezoek aan Parijs tijdens een excursie met de middelbare school ben ik verslingerd geraakt aan alles wat Frans is. In de jaren daarna was Frankrijk altijd mijn reisdoel en bleef ik gecharmeerd van de taal, de cultuur en het land. En vanzelfsprekend groeide er zoiets als een droom om een huisje in Frankrijk te bezitten, een droom die werd ingelost in 1983 tijdens een vacantie in Orval aan de Frans-Belgische grens waar we een miserabel huisje hadden gehuurd waar alles plakte van de viezigheid en niets leek te functioneren. Dan maar liever iets van onszelf!

Met veel enthousiasme en niet gehinderd door enige technische kennis over Franse boerenhuizen gingen we op zoek en het had heel raar moeten lopen om niet iets te vinden. Na verscheidene huizen in de regio bezocht te hebben – het ene was te duur, het andere te groot, dan weer was er een aanvaring met de makelaar – kwamen we terecht in Dombras. Naar Nederlandse maatstaven was het object in kwestie onbewoonbaar maar we zijn er om verschillende redenen toch voor gevallen. Charme doet je hart sneller kloppen! Enfin, de rest van het verhaal kan hier gelezen worden.

Nu, bijna dertig jaar later, is die liefde voor de Meuse nog onverminderd sterk. Telkens weer maken de vele mooie plekjes, de groene natuur, de vriendelijke mensen en de rust een onuitwisbare indruk. Met plezier citeer ik dan ook mijn buurvrouw Yvette die na terugkeer van een familiebezoek in Italië uitriep « Que la Meuse est belle ! ».

Waarom...

...zijn de bananen krom? Dit klinkt als de klassieke stomme vraag maar in wezen betekent het dat niet alle vragen beantwoord kunnen worden. Zoiets als « waarom? daarom! ».

De foto geeft al aan waar het in dit stukje over gaat: planten, bloemen, en tuinen. En de passie hiervoor is in wezen niet te verklaren en sterker dan jezelf. Bovendien is die passie niet te stuiten, oneindig, en vul maar aan met gepsychologiseer van de koude grond (om in tuin-termen te blijven). Want ondanks een mooie tuin in Limburg waar van alles in gebeurt, is het onmogelijk om in Frankrijk niet in de aarde te wroeten. Het voortuintje is nota bene onttrokken aan het gemeentelijke grondbezit, evenals de border tegen de achtergevel.

De vliegende start van het voorjaar heeft er voor gezorgd dat alles er geweldig bijstaat. De tuingeraniums beginnen in bloei te komen, evenals de klimrozen, de smeerwortel staat er prachtig bij en de takken van de sering buigen door onder het gewicht van de bloemen. De aanplant in de border is de winter goed doorgekomen en wordt nog aangevuld met een wilde wingerd (die prachtig rood verkleurt in het najaar) en een gele roos.

In feite is de natuur ook een heel grote tuin, hoewel iets minder getemd en gevormd door de betweterige mens. De orchideeën die te zien zijn op de foto rechtsonder zijn waarschijnlijk de vroegbloeiende orchis militaris, het soldaatje. Deze groeien op een prachtig stuk kalkgrasland, op een heuvel boven Grand-Failly. Een lokale plantenfanaat heeft zelfs een blog hieraan gewijd en zij is een van de weinigen die weet hoe je op deze plek kunt komen. Zodat niet al dit moois wordt geplukt en vertrapt...